Słucham Deerhuntera od ponad 10 lat – pierwszą płytą jaka znalazła się w mojej kolekcji był podwójny album „Microstale/Weird Era Continued” z 2008 roku. I od tamtej pory zbieram wszystko co nagra Bradford Cox – (oprócz pozycji Deerhuntera również projekty pod nazwą Atlas Sound). Wydany właśnie po dłuższej przerwie (4 lata) „Why Hasn’t Everything Already Disappeared?” cieszy podwójnie. Cox cierpi niestety na Zespół Marfana, który sprawia, że w wieku niespełna 37 lat musi poważnie liczyć się z groźbą przedwczesnej śmierci. Jego muzyka stanowi jednak wyraz nie tylko szczególnej wrażliwości, ale i siły ducha artysty. Jego twórczość przepełnia prawdziwie alternatywna zadziorność ale i moc piękna. Nie brak na jego płytach wyrazów – przynajmniej czasowej – pogody ducha. Posłuchajcie choćby takiego „Plains” z nowej płyty. Najnowszy Deerhunter to tylko 36 minut grania, ale jaka masa muzyki. Zespół rozrósł się z kwartetu do kwintetu (doszedł multiinstrumentalista Javier Morales) i nabrał jeszcze większej dźwiękowej przestrzeni. Na płycie słychać m.in. marimbę, klarnet, kontrabas, mandolinę, harfę, saksofon i dzwonki. W „Tarnung” – jedynym utworze, w którym obowiązki wokalisty przejął od Coxa Lockett Pundt – odkrywam nadrealistycznego ducha Tuxedomoon i wczesnego Gonga. „Element” to jeden z najbardziej przebojowych singli w historii zespołu. Z kolei „Greenpoint Gothic” przypomina mi pierwsze nowofalowe zespoły z Niemiec wykorzystujące syntezatory. Deerhunter swoją muzyką poszerza wyobraźnię. Nieprzypadkowo jego wydawcą od pewnego czasu jest 4AD. Cox śpiewa łagodnie, wdzierając się ze swoimi melodiami pomiędzy liczne instrumenty. Jest w tym coś z Radiohead, Stephena Malkmusa, nawet z Blonde Redhead – artystów, którzy tak ładnie potrafią zaczarować szumy, elektryczne drgania, gitarową pulsację. I tylko przykro konstatować, że zamykający ten album, najdłuższy, przepełniony pomysłami utwór nosi tytuł „Nocturne”.
