Początkowo nie poznałem, że słucham nowej płyty Stephena Malkmusa. W ciemno nikt by nie poznał. Dopiero w czwartym kawałku słychać jego charakterystyczny wokal. Stephen zainspirowany klimatem Berlina nagrał samodzielnie dziesięć nowych utworów, przeważnie opartych na syntezatorach i automacie perkusyjnym. Ich konstrukcja bywa mało piosenkowa, bo i wokal jest miejscami elektronicznie przetworzony. Słychać w tej muzyce echa D.A.F, wczesnego Human League, Cabaret Voltaire, a także Neu czy Kraftwerk. Malkmus nie byłby sobą, gdyby z tej machinalnie odgrywanych dźwięków nie wydobył paru melodii. On jest trochę jak Lech Janerka, który jakby chropawo nie wszedł, jakby się nie zeźlił, to jednak ładna harmonia musi mu się z tego wyłonić.
Otwierający całość „Belziger Faceplant” brzmi śmiało i zaskakująco. Następujący zaraz po nim „A Bit Wilder” ma bas niczym w Tuxedomoon, a wokal beznamiętny, jak u wczesnego Gary Numana. Kto by uwierzył, że to współczesne nagranie, a nie jakiś archiwal z 1981 roku!? Singlowy „Viktor Borgia” zalatuje w warstwie podkładu pierwszą płytą Depeche Mode. Dopiero w „Come Get Me” słychać, że to płyta ex-lidera Pavement, czy nawet bardziej towarzysza The Jicks. Ale „Forget Your Place” to powrót do poprzednich odhumanizowanych kawałków pasujących do soundtracku „Łowcy Androidów”. „Rushing the Acid Flat”, do którego powstał rysunkowy teledysk znów uświadamia nam, że przecież znamy tego gościa. Chwilę później kłania się jakiś kosmiczny blues w stylu Becka. Przedostatni „Ocean of Revenge” mógłby już znaleźć się na dowolnym albumie Malkmusa z The Jicks. Jest bardziej gitarowy i ma te charakterystyczne przejścia wokalne z tonu narracyjnego na frazy śpiewane. Zamykający całość „Grown Nothing” to już klasyczne lo-fi. Te 33 minuty nowej muzyki zaskakuje, wybija z przyzwyczajeń, ale dobrze się broni. Zważywszy na fakt, że od wydania poprzedniej płyty upłynął niespełna rok, ten nieco eksperymentalny materiał jest trafioną propozycją.