Film nagrodzony w tym roku na Festiwalu w Sundance, to dopiero drugie dzieło duńskiej reżyserki i scenarzystki – May el-Toukhy. Zaproponowała ona typowe kino skandynawskie – z jego klimatem, stylistyką i wymową społeczną. Prawniczka (Anne), zajmująca się sprawami nieletnich, musi prywatnie sprostać nowemu wyzwaniu na polu zawodowym. Jej mąż (Peter) chcąc ratować syna (Gustava) z pierwszego małżeństwa przed problemami wychowawczymi, uzgadnia przyjęcie go pod rodzinny dach. Chłopak ma 17 lat, ich córki po 11 i bardzo się cieszą na przybycie przyszywanego brata. Wszyscy bardzo się starają, by nowy domownik czuł się z nowa rodziną jak najlepiej. Ale nastolatek nie bez powodu ma kłopoty. Już po paru dniach Anne odkrywa, że Gustav ich okrada, pozorując włamanie. Daje chłopakowi do zrozumienia, że go przejrzała, ale obiecuje nie zdradzać nikomu co odkryła. Po takim wstępie trudno domyślić się, że Anne i Gustava wkrótce połączy romans. Owszem – Peter jest trochę zapracowany i nie zawsze zainteresowany małżeńskim łóżkiem, Gustav przyprowadza do domu dziewczynę, z którą uprawia seks, a Anne jest świadoma upływających lat i przemijania jej kobiecości. Ale Anne I Gustav stanowią modelową, zgraną rodzinę. Anne zawodowo chroni ofiary przestępstw seksualnych, a Gustav ma przecież dziewczyny na wyciągnięcie ręki. A jednak. Zaczyna się od drobnego zbliżenia z tatuażem. Potem pojedynczy dotyk. Pewnego samotnego wieczoru Anne przychodzi w nocy do sypialni Gustava. Fascynacja jest silna i obustronna. Kochankowie spotykają się czasem w lesie, a gdy nie ma Petera w domu oddają się miłosnym uniesieniom gdy dziewczynki śpią. Peter zabiega jednak o bliskość z synem i gdy zabiera go na męską wyprawę, ten – wbrew umowie z Anne – wyznaje ojcu prawdę. Tak zaczyna się kolejny akt dramatu. Czy ta sytuacja może mieć happy end? Czy rodzina jest do uratowania? „Królowa Kier” – tytuł nawiązuje do bohaterki „Alicji w krainie czarów”, która jest lekturą czytaną córkom Anne i Petera – pokazuje sytuację bulwersującą i trudną do zrozumienia. Ale tylko pozornie. Skandynawskie kino mocno akcentuje równouprawnienie. Faktycznie, gdyby to Peterowi przytrafił się romans z siedemnastoletnią pasierbicą, nikt nie byłby tym specjalnie zdziwiony. Nawet gdyby Peter był – dajmy na to – nauczycielem w liceum. Krytyczniej patrzymy na pozbawione jędrności ciało kobiety, niż na faceta z brzuszkiem i łysinką. I choć nie zmienia to siły dramatu pokazanego w tym filmie, to możemy w ten sposób spojrzeć na Anne z nieco innej perspektywy – i chyba o to głównie chodziło autorce tego dzieła.
