Lubię zespół !!!. Kibicuję im od samego początku, kiedy usłyszałem ich długaśny singiel „Me and Giuliani Down by the School Yard” nagrany w 2003 roku dla Touch & Go. Brakuje mi tylko jednej płyty z ich dotychczasowej dyskografii, a ponieważ nigdy mnie nie zawiedli, wydanie „Wallop” obstawiłem bez większego namysłu. Tymczasem nowa propozycja nieco rozczarowuje. Trudno może czepiać się poszczególnych kawałków, ale całość jakoś nie porywa. Przy poprzednich płytach Nowojorczyków trudno było spokojnie usiedzieć. Ich disco-punkowa formuła była najbogatsza ze wszystkich wykonawców tego nurtu. Na płytach ekipy Nica Offer’a naprawdę wiele się działo. I powiedzmy, że w tej mierze wiele się nie zmieniło. Pomysł na wskrzeszanie muzyki klubowej lat 90. jest generalnie dobry. Tyle, że brakuje tym nowym utworom czegoś wyjątkowego – jakiegoś chwytliwego pomysłu, który nie tylko wciągnie tanecznym rytmem, ale też pomoże kawałek zapamiętać i polubić.
Tu nawet powtarzanie po sobie motywów: „Off the Grid” i „In the Grid” – „Slow Motion” i „Slo Mo” – This Is the Door” i „This Is the Dub” nie daje przepustki do naszego serca. Te utwory nawet jeśli mają swoje mocne motywy, to jakoś wpadają jednym uchem, a wypadają drugim. Może „Slow Motion” jakoś wyróżnia się na tej płycie głębszym brzmieniem i czarną barwą, ale gorzej już z głównym tematem. Powiedzmy, że początek albumu jest OK – Let It Change” bawi, a singlowe „Couldn’t Have Known” ma nie tylko oryginalny teledysk, ale moja uwaga wyłącza się gdzieś na trzecim tracku. Dość charakterystyczna jest znów końcówka albumu, a po drodze wpada to „Slow Motion”. Tyle, że na poprzednich płytach żaden z tych mocniejszych fragmentów, by się nie wyróżniał. Na „Wallop” nie ma słabych utworów, ale wybitnych też brakuje. Fajny jest głos Meah Pace, który przypomina trochę o kobiecych wstawkach na wczesnych płytach Prodigy i Moby’ego, ale brak im przebojowości. Są goście z Liars i Glasser, ale trudno ich wyłapać w trakcie odsłuchów. Są próby czerpania z house’u, rave, a nawet big-beatu, ale jakby na pół gwizdka. No nie wiem – może jeszcze przeproszę się z tym materiałem, bo przecież lubię trzy wykrzykniki.
