„Reward” – Cate Le Bon

Walijska artystka i producentka Cate Le Bon znana m.in. ze współpracy z Perfume Genius i Deerhunter, wydała w tym roku swój piąty album „Reward”, który dzielnie walczy w zestawieniach najlepszych płyt mijającego roku. Rzecz istotnie jest godna uwagi. Moje pierwsze skojarzenie to „Transformer” Lou Reed’a. Oczywiście wokal robi dużą różnicę, ale ta elegancja, dźwięki saksofonu, czy klarnetu, sposób traktowania rockowego instrumentarium, by niczego i nikogo nie zagłuszać – to wszystko przypomina klimat pamiętnej płyty lidera The Velvet Underground. Płyta tak właśnie się zaczyna. Dopiero w czwartym tracku „Mother’s Mother’s Macazines” dostajemy dawkę eksperymentów w stylu wczesnej nowej fali, która odkryła prosty syntezator. Jest w tym coś z ducha Tuxedomoon (ten bas) skrzyżowanego z takim powiedzmy Phew (klawisze i wokal). Kolejne nagrania komponowane są wokół prostych, niemal katarynkowych motywów. Cate ubarwia je swoim głosem, który momentami przyjmuje niższe barwy. Odzywa się też oszczędnie saksofon. „Magnificent Gestures” jest szybsze, niemal nerwowe i przywodzi mi trochę na myśl wczesne Pere Ubu. Pewne pomysły wydają się na tej płycie nie do końca wykorzystane. W drugiej części materiału siada nieco urok pierwszego wrażenia. Pomysły zaczynają się powtarzać. Brakuje nieco melodii. Na pewno wrażenie robi niedzisiejszość tej muzyki i niszowe nawiązania do stylistyki lat 70. Nie sposób nie docenić oryginalności tej propozycji, jej swoistej ekstrawagancji. Naprawdę przypominają się czasy, kiedy nagrywano muzykę z czystej pasji i ciekawości, bez planu na sukces, czy popularność. Potem nieoczekiwanie okazywało się, że takie wolne artystyczne dusze zdobywały kultowe uznanie i tak trochę jest w przypadku Cate Le Bon. Artystce towarzyszą na „Reward” znani muzycy: Stella Mozgawa z Warpaint, Josh Klinghoffer z Red Hot Chili Peppers oraz Kurt Vile (choć jego akurat trudno wyłapać). Nie każdy otacza się takimi nazwiskami i to też coś oznacza.