Żeby było jasne – Girl Band to czterech facetów. Grupa jest z Dublina i gra noise-rock skrzyżowany z post-punkiem. Działają od kilku lat. „The Talkies” to dopiero ich drugi album. Co ciekawe z jego nagraniem czekali cztery lata, a przez dwa lata nawet nie koncertowali. Warto też odnotować, że nowe dzieło muzycy sami wyprodukowali. To co proponują wymaga zainteresowania scena niezależną, bo każdy inny słuchacz odrzuci Girl Band po pierwszych kilku minutach. Kwartet unika melodii i prostych rozwiązań rytmicznych. Ich kawałki raz kończą się niedługo po minucie, innym razem trwają po 6-7 minut. Wokalista Dara Kiely podąża śladem frontmana walijskiej grupy Mclusky i powstałej na jej bazie Future of the Left. Tamte grupy grały jednak mocniej i bardziej wyraziście. Girl Band nie boi się zastanawiać nad swoimi dźwiękami, skradać z hałasem, rozciągać brzmienia w powtarzalnym trwaniu. Kiely jest też bardziej teatralny w swoich wyczynach głosowych i momentami przypomina wokalistę Daughters.
Ale muzyka na „The Talkies” jest również interesująca w utworach głównie instrumentalnych. W okalających album „Prolix” i „Ereignis” słyszymy na dźwiękowym tle jedynie oddech wokalisty – na początku niespokojny i rwany, a na końcu pełen sennego ukojenia. Album wypełniają specyficzne treści. Dużo w nich chaosu, poezji absurdu, luźnego strumienia świadomości, bądź wprost przeciwnie – palindromicznych zabaw. Teledysk do singlowego „Going Norway” to sceny z seansu psychoanalitycznego. W klipie do „Shoulderblades” mamy tancerkę zmagającą się z dwoistością ludzkiej natury, prezentującą dwie różne twarze na tle dwóch odmiennych barw filmowego tła. Ale „The Takies” jako całość wciąga i fascynuje. Potrafi zdominować słuchacza. Zaskoczyć sposobem wykorzystania gitar, basu i perkusji. Tak się grało nową falę na przełomie lat 70. i 80. Nikt nie myślał o popularności ani o listach przebojów. Girl Band ma chwytliwą nazwę i na tym kończy się flirt kwartetu z masowym odbiorcą.