Nowy Jork, młodzi ludzie i ich wchodzenie w dorosłość skoncentrowane na szukaniu tzw. „drugiej połówki”. Główną postacią jest tu Darby, która już w szkole średniej miała nieudaną relację uczuciową, która zaważyła na jej samoocenie. Jej rodzice też się rozeszli, przez co podchodzi do kolejnych związków z dużymi obawami. Pochodzący z Korei Augie wydaje się być lekarstwem na jej obawy, ale gdy wszystko zaczyna się dobrze układać, dostaje ofertę realizacji kariery dziennikarskiej co wymaga jego wyjazdu z NYC. Po takim doświadczeniu Darby musi sobie udowodnić własną atrakcyjność poprzez jednorazową przygodę. To klasyczny, uczuciowy rewanż. I tak Darby wchodzi w świat dość typowych doświadczeń. Stara się robić karierę zawodowa, utrzymywać bliskie relacje z przyjaciółkami ze studiów, nie marnować młodości ale przede wszystkim szuka udanego związku. Właściwie stale ją z kimś obserwujemy. Jej partnerzy się starają, to miłe chłopaki. Z jednym bierze nawet ślub, z drugim ma dziecko. Są odkrycia i powroty, ale wciąż czegoś brakuje. W tle jest zawodowa samorealizacja, bohaterce udaje się nawet zbudować dobre relacje z Mamą. O co zatem chodzi?
Darby skutecznie leczy dawne kompleksy, nie przekracza linii zdrowego rozsądku, jak jej przyjaciółka Sara, która po rozpadzie pierwszego poważnego związku wpada w stan wiecznego imprezowania i rozpaczliwego przeskakiwania z kwiatka na kwiatek. Darby ma pragnienia ale też określone standardy, ma marzenia i jednocześnie oczekiwania. Jest tolerancyjna, ale gdy jej chłopak za bardzo ideologizuje, a inny szuka zbyt uparcie sprawiedliwości w rozliczeniach z byłym pracodawcą, czuje przesyt i nie zamierza się z tym męczyć. To w gruncie rzeczy bardzo realny obraz wykształconych, czynnych zawodowo kobiet z wielkich miast. Darby może mieć każdego, ale nie może znaleźć tego jedynego. Bardzo chce ale nie jest skłonna do większych poświęceń. Nie odpuści zawodowych wyzwań, chyba, że w pierwszej fazie nowej relacji z kimś ciekawym. Potrzebuje wsparcia Mamy ale lepiej nie na długo, bo Mamy ze swoimi doświadczeniami bywają męczące. Pomaga przyjaciółce w tarapatach ale też do pewnego momentu, który Darby sama wyznacza. Czy takie kobiety mają szansę na prawdziwą miłość i związek na całe życie? Trudno powiedzieć. Ważne, że jeszcze tego chcą, że podejmują próby, że się starają. Ten serial ma trochę Allenowski posmak , takiego autoanalitycznego dzielenia przez bohaterkę włosa na czworo. Przy czym „Love Life” nie jest komedią, czy nawet komedią romantyczną. Tu nie ma się z czego śmiać. Bardziej chodzi o to, że te historie opowiedziane są tak, że nie trzeba się smucić, wzruszać, czy martwić. No i wszystko się w zasadzie dobrze kończy.