Z każdą kolejną płytą Waxahatchee słyszę rosnący wpływ country i folk music- dwóch amerykańskich gatunków, które mało mi się podobają. Tym bardziej dziwi mnie fakt, że „Saint Cloud” umieszczono w kilku podsumowaniach najlepszych rockowych płyt ub. roku. Album zaczyna się nieco w stylu Throwing Muses, choć bez tych charakterystycznych gitar. Jest to jednak jeszcze jakieś nawiązanie do stylu poprzednich płyt, które lokowały Waxahatchee w rejonach alternatywnego rocka. Drugi kawałek to już ta farmerska pogodność z gitarą brzmiącą jak instrument ze szkoły muzycznej. Kolejne nagrania nie zmieniają już takiego podejścia. Te piosenki są afirmacją życia, co jak wiadomo nigdy nie było podstawą rocka. Niewątpliwie śledząc ubiegłoroczne podsumowania płytowe widać pewien problem z muzyka rockową jako taką. To znaczy z jednej strony jest AC DC, a z drugiej takie granie jak proponuje Phoebe Bridgers, czy Waxahatchee lub jakieś boysbandowo-stadionowe skręty w stylu The Killers. No ale skoro Bob Dylan ma być siłą i twarzą rocka 2020 to trudno dziwić się uznaniu dla „Saint Cloud”. Na poprzednich płytach Waxahatchee wśród kompozycji autorstwa Katie Crutchfield potrafiłem znaleźć coś dla siebie. Tym razem naprawdę mam z tym problem. Nie twierdzę, że rock musi mieć zawsze minorowe, gniewne oblicze, ale tu żaden dźwięk nie jest w opozycji do czegokolwiek, wszystko brzmi jak na oficjalnej szkolnej zabawie w Alabamie, czy Arizonie. Nawet gdy pojawia się tu jakaś refleksyjna nuta, to bez cienia goryczy. Może to przez ten lekko „dylanowski” zaśpiew w głosie Katie, który sprawia, że nawet ballady mają ten farmerski posmak? Podoba mi się brzmienie gitary w „Ruby Falls”. Tych gitar teoretycznie jest na tej płycie dużo (cztery), ale poza tym jednym nagraniem wypadają, tak jak to już wyżej ująłem. Może w dalekim tle, ta muzyka jakoś mniej mi przeszkadza, ale na bliższym spotkaniu zdecydowanie trudno mi się w niej rozsmakować. Z tego wszystkiego przykleiłem jeszcze nalepkę promocyjną na okładce do góry nogami.
