Debiutancka płyta duetu Blokowisko jest dobrym pomysłem. Chodzi mi o to, że ktoś w naszym kraju powinien tworzyć tego rodzaju muzykę jak na płycie „Płonie”. Chłodna elektronika z pogranicza post-rocka i dubstepu wsparta wokalem. Pierwsze kroki w tym klimacie stawiała Aya R.L., której „Ulice miasta” wydają się być opoką twórczości Blokowiska. Sześć kompozycji umieszczonych na wydanym właśnie albumie to przede wszystkim niewesołe dźwięki z jakichś postapokaliptycznych czasów. Nawet jak nuta jest gdzieś odrobinę bardziej optymistyczna (dubowy „Syzyf”), to tekst i tak nie daje szans na choćby cień uśmiechu. W pewnym momencie odsłuchu wręcz nachodzi człowieka uczucie przykrości adekwatnej do nazwy zespołu. Utwór „Ćma” sięga częściowo po dramatyzm znany z „Ulic miasta”, ale nie robi to dobrego wrażenia. To tak jakby nagle mieszkańcom domów z wielkiej płyty zachciało się czegoś innego, czegoś więcej, czegoś ładniejszego. Mają prawo, ale ileż w tym naiwności. Najdłuższa na płycie „Ulica” zaraz na wstępie przypomina w warstwie instrumentalnej „Wciąż bardziej obcy” Lady Pank i „Strzeż się tych miejsc” Klausa Mitffocha. Niestety nie przenosi dramatu obydwu tych kompozycji, pomimo wyrazistego tekstu o potrzebie samotności. Pod koniec „Ulica” przybiera najpierw charakter „Cure’owy”, po czym wpada niemal w dark-ambientu. Tytułowe „Płonie” zaczyna się niczym kompozycja This Mortal Coil, ale włożenie w nią raportu „strażackiego” (choć czytanego kobiecym głosem) pozbawia nadziei na przyjemny, lekko oniryczny koniec płyty. Na pewno debiut Blokowiska niewolny jest od wad. Najgorzej tu z wokalami, które lepiej chyba gdyby były tak beznamiętnie deklamowane jak w „Powoli”. Gitary też miejscami nie brzmią fajnie. Przekonująca jest natomiast okładka i stylizacja artystów na zdjęciu. Dobry jest sam pomysł na granie i spore fragmenty większości utworów. Może z czasem będzie całkiem dobrze. Teraz jest prawie.
