Historia ukazana w serialu „Sprzątaczka” wydarzyła się naprawdę. W każdym razie pierwowzorem była bestsellerowa autobiografia niejakiej Stephanie Land. Młoda dziewczyna z przemocowymi traumami z dzieciństwa, wyprowadza się od swojego partnera, zabierając niespełna trzyletnią córeczkę, w reakcji na pierwsze oznaki niepohamowanej złości swojego chłopaka. Instynkt (albo podskórny strach) podpowiada jej, że kolejnym razem pięść, która trafiła w ścianę, może wylądować na jej twarzy. Jej chłopak ma problemy z alkoholem, ich życie pozbawione jest perspektyw. Bohaterka – Alex – ma talent pisarski, dostała się na studia, ale musiała z nich zrezygnować. Teraz decyduje się stanąć na własne nogi, znaleźć nowy dom, pracę i opiekę dla córeczki (Maddie). Opieka społeczna udziela jej wsparcia, ale szybko okazuje się, że samotna matka z dzieckiem nie ma właściwie żadnego pola manewru. Potrzebuje zatrudnienia, ale by pracować musi wysłać dziecko do żłobka. Żłobek jest płatny i wymaga zameldowania. Żeby się zameldować, trzeba mieć pracę i koło się zamyka. Nawet jeśli Alex chce być „tylko” sprzątaczką, musi coś zrobić z Maddie. Jej matka – Paula (grana brawurowo przez Andie MacDowell) ma „dwubiegunówkę”. Jest typem wiecznej hippiski. Dzieli życie z młodszym od siebie facetem, który nie bardzo wzbudza zaufanie Alex. Jej ojciec ma własną rodzinę (miłą i pobożną), ale to jego agresja sprawiła, że w dzieciństwie Alex chowała się w szafce, a jej matka postanowiła uciec z nią na Alaskę.
Próba usamodzielnienia się bohaterki wygląda na syzyfowe zmagania. Kobiety z pomocy społecznej są miłe i empatyczne, ale już jej szefowa, czy pierwsza klientka mają za nic jej sytuację, potrzeby i starania. Alex raz po raz dostaje do życia cięgi. Jej chłopak – Sean próbuje ją odzyskać, jej ojciec – zmyć dawne winy, przelotny znajomy – zyskać jej zaufanie i sympatię. Jednak Alex nie ufa żadnemu z nich. Nie jest gotowa na nowy związek. Chce sama o sobie stanowić. Woli wieść desperackie życie, nocować na promie, czy w samochodzie, pracować za grosze, ale jednak decydować o sobie i swoim dziecku. Co ciekawe, mężczyźni jacy otaczają Alex mogą wzbudzić zaufanie widza. Sean rzuca alkohol, ciężko pracuje, jest zawsze gotowy pomóc Alex w kłopotach (choćby z jej matką). Jej ojciec wydaje się być świetnym dziadkiem i próbuje odkupić dawne winy. Nate jest czarujący i wyrozumiały. Alex sięga po ich pomoc w ostateczności, ale wyraźnie też stawia granice dla wzajemnych relacji. Momentami może dziwić jej „chłodna” stanowczość. Zwłaszcza wobec Sean’a, który sam jest ofiarą traum wieku dziecięcego i toczy ciężką walkę ze swoimi słabościami i o powrót Alex. Trudno nie dopingować bohaterce w jej zmaganiach z losem, choć czasem wydaje się, że mogłaby sobie i innym nieco „odpuścić”. Ten serial na pewno jest ważniejszy dla kobiet, a bardziej pouczający dla facetów. Margaret Qualley (prywatnie córka Andie MacDowell) wcielająca się w główną postać potrafi skupiać na sobie uwagę i świetnie dźwiga niełatwą przecież rolę. To jej zderzenie wrażliwości i delikatności, z zaciętością charakteru i siłą spojrzenia, wypadają naprawdę przekonująco. To ważny i ciekawy wycinek amerykańskiej (ale nie tylko) współczesności.