„Na południe od granicy, na zachód od słońca” – Haruki Murakami

Przegapiłem wcześniej ten romans Murakamiego, napisany na początku lat 90. a osadzony jeszcze w realiach końca lat 80. Bohater – Hajime wspomina i opisuje swoje związki z trzema kobietami. Dwa pierwsze to jeszcze szkolne historie, które jednak wracają do bohatera po latach. Jako 37-letni mężczyzna, ma żonę i dwie córeczki, prowadzi z sukcesem kluby jazzowe w Tokio, a jego życie jest właściwie przyjemnie ustabilizowane. A pomimo to wspomina swoją lekko kulejącą szkolną koleżankę sprzed 25 lat, z którą uwielbiał spędzać czas, słuchając płyt i rozmawiając o książkach. Shimamoto zniknęła z jego życia gdy zmienił szkołę i choć bardzo za nią tęsknił, nie zrobił nic, by się z nią znów spotkać. Po latach zauważył na ulicy kobietę, która utykała podobnie jak Shimamoto, ale choć ją śledził, to nie zdobył się na konfrontację. Drugim szkolnym wspomnieniem była Izumi, z którą w wieku 17 lat prawie przeżył swój „pierwszy raz”. Ale i ten związek nie przetrwał z jego winy, choć także głęboko zapadł mu w pamięć. Murakami w typowy dla siebie sposób oddaje rozterki człowieka, który nie potrafi odciąć się od przeszłości. Który kultywuje w sobie pamięć o pierwszych miłosnych doświadczeniach. Takie doznania z dzieciństwa, czy młodości potrafią być na tyle silne, że rodzą chęć przeżycia na nowo dawnych uniesień, dokończenia czegoś co zostało przerwane. I choć Hajime kocha swoją żonę i właściwie niczego mu do szczęścia nie potrzeba, to pojawienie się w jego życiu Shimamoto po tylu latach, wywołało w nim prawdziwą burzę uczuć. Są tu jak zwykle tajemnice i niedopowiedzenia, są silne namiętności. W tle sączy się jazz i muzyka klasyczna, choć ze wspomnień wyłania się też płyta Nat King Cole’a, z której pochodzi tytuł powieści. Hajime jest uczuciowo bezradny, choć życiowo tak poukładany i zdyscyplinowany. Murakami uwalnia tu silną pokusę powrotu do związków, uczuć i ludzi sprzed lat, do ryzykownego weryfikowania własnej przeszłości i stawiania wspomnień na szali z realiami. I jak zwykle trudno nie dać mu się ponieść.