Idles szybko przeszedł od punka do post-punka. Album „Ultra Mono” ukazał Brytyjczyków w nowej odsłonie, z udziałem gwiazd pokroju wokalistów Jesus Lizard i Savages. Ale mnie tamten album jakoś ciążył. Rzadko do niego wracam. Na tym tle „Crawler” stanowi świetne wypośrodkowanie pomiędzy wczesnym „Brutalism”, a kombinowaniem na poprzedniej płycie. Otwierający „MTT 420 RR”, to zgodnie z okładką post-punk zagrany na stacji kosmicznej. W tle pulsuje miarowo aparatura statku, a Joe Talbot snuje wolno swoją niepokojącą opowieść. „The Wheel” to już charakterystyczny pierwiastek zadziorności i podkręcone tempo. „When The Lights Come On” zbudowane jest na mocnym basie. „Car Crash” brzmi niczym komunikat-ostrzeżenie. Ciężka, miarowa sesja w tle i słowa wyrzucane jakby przez wściekłego rapera. Oj dzieje się w tym numerze. „The New Sensation” może kojarzyć się z wczesnym P.I.L. Singlowy kawałek „The Beachland Ballroom” to chory blues z organami w tle. Szybsze tempo i punkowa pasja wraca w utworze „Crawl!”, a podkręcone zostaje dodatkowo w kolejnym – „Meds”, okraszonym szalonymi partiami saksofonu w wykonaniu Colina Webstera. Ciekawą kompozycją jest „Progress” poprzedzone krótkim „Kelechi”. Może się ona kojarzyć ze szczątkowym przekazem piosenki przesłanej z odległej galaktyki. Ten popsuty częściowo numer jest jednym z najciekawszych momentów całego albumu. „Wizz” to mała hard core’owa wstawka. Album kończy „The End” (jakżeby inaczej), w którym następuje finałowa erupcja energii i wokalnej pasji Talbota. „Crawler” to naprawdę idealnie wyważona gitarowa płyta, na której nie brakuje ani ciekawych pomysłów brzmieniowych, ani melodii, ani energii. Pięćdziesiąt minut mija niczym pół godziny, jakby słuchacz był w kosmicznym stanie nieważkości. Rok 2021 nieoczekiwanie jaki mi się jako naprawdę mocny czas dla gitarowej muzyki, której zwłaszcza młodzi przedstawiciele prezentują świeże podejście i mocny, sensowny przekaz.
