„Miłość dla dorosłych” – reż. Barbara Topsøe-Rothenborg

Nocny SMS budzi Christiana o 3:55 w nocy. Niestety budzi też jego żonę Leonorę, która podejrzewa go o romans. Christian nie ma wiarygodnej reakcji na jej podejrzenia. Faktycznie od roku spotyka się z młodszą i atrakcyjną dziewczyną z pracy – Xenią. Z opowieści narratora, którym jest komisarz policji, wynika, że sytuacja zakończyła się morderstwem trudnym do udowodnienia. Ale nawet Pan Komisarz nie wie, że w istocie ofiar tego dramatu było więcej. Historia Christiana i Leonory pokazana jest w szerszym ujęciu czasowym. Widz wiedziony jest tu trochę w pułapkę, bo Christian ma miłą powierzchowność, a Xenia tyle uroku, że na tle Leonory, której źle z oczu patrzy, para kochanków wydaje się receptą na szczęście w przeciwieństwie od przykrego i wypalonego małżeństwa. Christian musi podjąć decyzję – zostawić żonę, czy zrezygnować z kochanki. Jego wybór jest stosunkowo oczywisty, ale z pewnością niełatwy. Z Leonorą łączy go wychodzący z choroby syn-maturzysta, któremu obydwoje oddają wiele serca. Do tego dochodzą – co nie mniej istotne – wspólne matactwa podatkowe, jakich Christian dopuścił się w swojej firmie budowlanej. Xenia nie godzi się jednak na dalszy romans i oczekuje, że Christian rozmówi się z żoną. Od tego momentu każdy kolejny krok jest coraz trudniejszy i bardziej tragiczny. Leonora nie godzi się na porażkę, ani na pozycję ofiary. Christian jest z kolei bardzo zakochany i osaczony. Tu nie ma dobrych rozwiązań, ani żadnej opcji na dobre zakończenie. To przykry i surowy film, tak jak wszystkie małżeńskie dramaty spowodowane romansem. Zawsze ofiar jest w tym układzie więcej, niż bezpośrednio zainteresowane strony. Właściwie ta historia to nic nowego. „Miłość dla dorosłych” to pogłębiająca się tragedia. Wbrew temu, co twierdzi kolega Christiana – rozstanie nie daje wolności. Nawet jeśli pewne tajemnice zostaną zabrane do grobu, a wymiar sprawiedliwości nie osądzi winnych.