Niech was nie zraża dubbing – to wszak serial Disneya, ale też zupełnie nie dziecięce i pozbawione humoru losy buntowników, spiskujących przeciw potężnemu już Imperium. Serial „Andor” to kolejna fabularna wstawka w cykl „Gwiezdnych Wojen”. Rzecz dzieje się pomiędzy III a IV częścią sagi, ale jeszcze przed historia ukazaną w „pobocznym” filmie „Łotr 1”. Z częścią trzecią mamy tu łącznik w postaci pani senator Mon Mothmy (granej przez Genevieve O’Reily), z „Łotrem 1” – tytułową postać Cassiana Andora (ponownie Diego Luna). Główny bohater gra tu jeszcze we własną grę – niczym młody Han Solo. Przy okazji podpada jednak Imperium i pomaga Rebeliantom. Jego Matka jest związana mocno z ruchem oporu, podobnie jak bliscy przyjaciele. Cassian od początku musi się ukrywać – zbyt zdecydowanie odpowiada na zaczepkę dwóch mundurowych. Świat pod rządami Imperium pozostawia tylko iluzję wolności. Złudzeniami żyją też więźniowe w nowoczesnym obozie pracy, w którym wykonuje się codziennie te same czynności. Futurystyczne jest także miasto imperialnych dowódców i senatorów, w którym swoją ryzykowną rozgrywkę prowadzi Mon Mothma oraz grany przez Stellana Skarsgarda – rebeliancki przywódca Luthen Rael. Obydwoje stosują podwójną moralność i zasadę, że cel uświęca środki. Za to po drugiej stronie barykady, stoi oddana idei Imperium Dedra Meero, która pierwsza odkrywa spisek Rebelii, wiążąc umiejętnie pomniejsze fakty oraz zapatrzony w nią, zdegradowany służbista – Syril Karn, który z kolei ma nosa co do wagi Cassiana Andora. To ciekawie budowane postacie. Nie wszystko jest w rozwoju wypadków jasne, ani jak dotąd czarno-białe. Bohaterowie nie zdradzają do końca swoich motywacji. Kolejne odcinki potrafią jednak wciągnąć. Ten serial nie rozpieszcza fajerwerkami i bezpośrednimi nawiązaniami do samej sagi. Ani słowa tu o „mocy”, żadnych mieczy świetlnych i legend o Jedi. A jednak „Andor” buduje atmosferę, niepokój i ducha rebelii. Wystarczy wyłączyć dubbing.
