„Mission: Impossible – Dead Reckoning, Part One” – reż. Christopher McQuarrie

Współczuję twórcom kina akcji, bo przecież wszystko już było, a efekty specjalne coraz mniej zaskakują. Nie da się już szybciej, więcej, ani bardziej emocjonująco. Twórcy najnowszej części (czy też podczęści) Mission Impossible zdają sobie z tego sprawę, bo wprowadzają pierwszy raz na tę skalę humor, dystans, czy wręcz poczucie absurdu. To krok w dobrą stronę – tym bardziej, że Tom Cruise w roli bohatera tyle już przeszedł, że warto go nieco odbrązowić. Jego Ethan Hunt nie zna granic, ale w tym filmie czasem się zawaha. Świeżym powiewem jest też jego ucieczka małym Fiatem przez uliczki Rzymu z ręką spiętą kajdankami z nową partnerką, która jest genialnym złodziejem, ale przeciętnym kierowcą. Poza tym sporo tu klasycznych sytuacji – skoki z wysokości, pojedynki na dachu pędzącego pociągu, rozwiązywanie zagadek przy tykającej bombie. Przeciwnikiem jest tym razem niejako sztuczna inteligencja, a klucz do niej kusi różnych wielkich tego świata. AI wyprzedza ruchy, błyskawicznie analizuje możliwości i myli systemy. Trzeba w pewnym sensie reaktywować z niebytu analogowe narzędzia, by móc działać. Bronią Hunta jest jednak jak zwykle jego niezłomność i prawość. Gorzej, gdy musi dokonywać wyborów pomiędzy tym, co jest mu najbliższe – życie przyjaciół i pragnienie zemsty. Twórcy filmu nawet na moment nie zwalniają tempa, a akcję przenoszą z morskich głębin na pustynię, z pięknego Rzymu, czy romantycznej Wenecji do pociągu jadącego do Stambułu, z lotniska do nocnego klubu. Nigdzie nie jest bezpiecznie, a wrogów jest w istocie więcej niż zwykle. Ostatnio nie oglądam kina artystycznego i oczywiście za nim tęsknie, ale po czasie pandemii dobrze odreagować dynamicznym kinem na wielkim ekranie.