„Dziwne ścieżki życia” – reż. Pedro Almodovar

Zechciało mi się pójść do kina na film, który trwa zaledwie 31 minut. Zaraz po seansie wyświetlono okolicznościowy wywiad z reżyserem, w którym opowiedział o swoim pomyśle na krótki metraż. Oczywiście trzeba być Pedro Almodovarem, by zdecydować się na taki krok. W moim kinie zainteresowanie takim pokazem wykazało może ze 20 osób – częściowo zresztą zaskoczonych taką konwencją. „Dziwne ścieżki życia” to western, w którym główne role odgrywają Ethan Hawke i Pedro Pascal. Przyjaciele z czasów burzliwej młodości spotykają się po 25 latach. Pierwszy z nich (Jake) został szeryfem małego miasteczka. Drugi (Silva) pracuje na ranczu i przyjechał do przyjaciela w interesach. Natura tych interesów jest jednak dość złożona. Almodovar zbudował ten film od sceny, gdy obydwaj kowboje wstają po upojnej nocy i zaczynają rozmawiać. Co prawda rozmawiali już poprzedniego dnia i przy kolacji, ale prawda o spotkaniu przyszła dopiero później. Szczegółów tej nocy nie poznajemy wprost, choć nie mamy wątpliwości, że obydwaj dojrzali mężczyźni nie są zwykłymi przyjaciółmi. Jake woli to przemilczeć, natomiast Silva chce się do tego odwołać, gdyż przyjechał właśnie przez pustynię, by wstawić się za swojego syna. Kolejnym punktem kulminacyjnym jest spotkanie Jake’a, Silvy i jego syna Joe na farmie Silvy. Wszyscy mierzą do kogoś z broni. Trzeba dokonać wyboru. Almodovar rozgrywa tę historię na swoich zasadach. Zaczyna ją od pieśni fado, kręci w plenerach z jakich korzystał Sergio Leone, upiększa dziki zachód na wzór hollywoodzkiej mitologii, a przede wszystkim przypisuje dojrzałym mężczyznom uczucia, z jakich kowbojów nie znaliśmy (pomijając „Brokeback Mountain”). Dzięki wywiadowi możemy się dowiedzieć, jak reżyser wyobraża sobie dalszy ciąg tej historii. Trochę szkoda, że jej nie nakręcił i nie włożył filmu w pełnometrażowe ramy. Oczywiście ciekawie jest zostać z niedopowiedzeniem i różnymi możliwymi scenariuszami. Siłą Almodovara są bogate historie, dające możliwość ujrzenia bohaterów w pełni ich emocjonalności. Tu mamy wprawkę z określonej stylizacji. Zabawa wypadła zgrabnie, ale chciałoby się czegoś więcej.