„Wikingowie. Walhalla" sezon 3 – Jeb Stuart

Coraz bardziej przygodowy serial o dzielnych wikingach, rozproszonych na pół Europy, wkroczył w etap, w którym pojawiają się marzenia o nowym lądzie. Ziemią obiecaną ma być Ameryka, o czym sami bohaterowie jeszcze nie wiedzą. Grenlandczyk Leif walczy u boku pretendenta do norweskiego tronu – Haralda po stronie wojsk Bizancjum. Oglądamy oblężenie Syrakuz, w którym wiedza Leifa ponownie zdecydowała o zwycięstwie. Tryumfalny powrót do Konstantynopola przynosi wikingom mieszane odczucia. Harald zostaje drugą osobą po cesarzu – wraz z innym, bizantyjskim dowódcą. Leif śladem odkrytego fragmentu mapy, rusza jednak na Korfu, by poznać jej twórcę, a następnie na północ. Tymczasem Freydis – ostatnia strażniczka starej wiary – poznaje uzdrowiciela Stiega. Nowy przyjaciel pomaga Freydis w odparciu zdradzieckiego ataku na Jomsborg jakiego dopuścił się Magnus -  syna Olafa, który zginął wcześniej z ręki Freydis. To zarazem kolejne starcie wyznawców chrześcijaństwa i wikingów wierzących w wielu bogów. Nie da się ukryć, że sympatia scenarzystów jest po stronie Freydis i jej ludzi. Dla poprawy wizerunku chrześcijaństwa  pojawiają się w głowie Leifa przemyślenia na temat wiary w opozycji do nauki, która przyczyniła się do śmierci wielu niewinnych ludzi. Harald wdaje się w niebezpieczny romans z Cesarzową, co z czasem wykorzysta jego główny oponent na dworze. Freydis szuka dla swojego ludu nowego domu. Trafia na rodzimą Grenlandię, która poza okresem zimowym jest „Zielonym Lądem” (Greenland). Trudno jednak wyżyć z połowów i wymiany towarów z nielicznymi kupcami, stąd pragnienie poszukania ziemi na zachodzie. W tym czasie król Anglii – Knuth – pozyskuje poparcie Papieża i myśli o przyszłości angielskiego tronu. Sprawa jest o tyle trudna, że pretendentów do przejęcia władzy jest kilku i nie wszyscy są wikingami. Intrygi w walce o sukcesję narastają, przypominając czasem wątki z „Gry o tron”. Jednak „Wikingowie. Walhalla” pomimo historycznych odniesień, to przede wszystkim opowieść o wielkich bohaterach-wojownikach. W mgnieniu oka przenoszą się oni z Konstantynopola do Norwegii, albo z Norwegii na Grenlandię. Wystarczy samotna łódź lub jeden koń. W tym sezonie pojawia się trochę zarysowań na charakterach głównych postaci, a ich dawne więzi zostają wystawione na próbę. To atrakcyjne, bohaterskie kino – w sumie lepsze od komiksowych produkcji i ich fantastycznych postaci.