„Szadź” sezon 4 – Anna Kazejak/Michał Godzic

Mam mieszane odczucia po zakończeniu serialu „Szadź”. Postać Piotra Wolnickiego jest niewątpliwie kanoniczna. To nasz Lecter, a Maciej Stuhr naprawdę świetnie wykreował opętanego złem bohatera. Komisarz Polkowska nie potrafi chyba prowadzić innego śledztwa, niż tropiąc Wolnickiego. Przyniosło jej to niechciany awans, powrót do problemów alkoholowych , rodzinnych, a nawet towarzyskich w pracy. Czwarty sezon niestety rozwadnia kryminalną intrygę i główny pojedynek Wolnicki - Polkowska. Dużo tu wątków pobocznych i dodatkowych postaci, z których rzadko można czerpać pełną satysfakcję. W zakładzie psychiatrycznym, w którym leczony jest Wolnicki mamy pojedynek młodej lekarki z ordynatorem. Wolnicki tworzy swoje imperium wśród pacjentów, co samo w sobie jest ciekawe, ale trudno wpisać ten wątek w całą historię. Wszak sterowaną przez niego marionetką jest przede wszystkim Maciek – znany z trzeciego sezonu. To on morduje kolejne policjantki i zostawia na miejscu obrazki z Michałem Archaniołem. Jego matka też była policjantką, ale kolejne kroki mają zmierzać do samej Polkowskiej. Dostajemy także paradę pogubionych ojców. Ojciec Maćka - były policjant, ojciec lekarki – przykuty do wózka, były mąż Polkowskiej – ojciec ich uzależnionej córki. Wreszcie komisarz „Mrówa”, który rozdarty jest pomiędzy powinnościami świeżego ojca, a pasją śledczą policjanta. Dostajemy dodatkowo postać karykaturalnego szefa policji – karierowicza kochającego poklask. Gdzieś w tle pojawiają się oczywiście żona Wolnickiego i jego syn, Janek – obydwoje skrzywdzeni psychicznie. W tym świecie nie ma normalnych ludzi. Ostatni taniec Wolnickiegi i Polkowskiej nie zwiastuje niczego dobrego – tym bardziej, że wiadomo od początku, że to ostatni sezon. Naprawdę trudno skończyć udany serial – wręcz, im lepszy, tym trudniej. Tak jest i tym razem. Wszystko się rozstrzyga, opadają ostatnie zasłony, a widz nie czuje żadnej satysfakcji.