„W pokoju obok” – reż. Pedro Almodovar

Nie lubię filmów o raku i umieraniu. Trochę jak bohaterka filmu „W pokoju obok” – Ingrid (Julian Moore). Dla osoby odnoszącej sukcesy nie ma gorszej perspektywy, niż śmierć. Jednak wiadomość o chorobie dawnej przyjaciółki – Marthy (Tilda Swinton) sprawia, że gotowa jest ją wesprzeć. Z nowotworami nie ma żartów, jednak Martha to twarda sztuka, a terapia przebiega pomyślnie. Dawne znajome mają zatem czas na wspomnienia i wymianę informacji. Poznajemy losy Marthy - byłej korespondentki wojennej, samotnie wychowującej córkę. Niestety wzajemne relacje matki i córki (Michelle) są zdeterminowane pretensjami Michelle o brak ojca. Martha, jako doświadczona przez życie kobieta, nie zamierza czekać na słabość swojego ciała i cierpienie. Almodovar lubi emocje, snucie historii i zwroty akcji. Jego film nie może być zatem łzawy, czy wzruszający. „W pokoju obok” czaruje pięknymi widokami, pełnymi barwami i mocnymi kobietami. Nie oglądamy szpitalnej bieli, zamiast łóżka otoczonego aparaturą medyczną, mamy stylowe leżaki na tarasie. Od umierającej Marthy, większym pesymistą jest dawny znajomy obu przyjaciółek – Damian (John Turturro). Po okresie Covidu, żyje on pod presją kryzysu klimatycznego, grożącego katastrofą naszej planety. Razi go wręcz chęć dalszego rozmnażania się ludzkości. Ideologicznie dużo tu zresztą wątków nie konserwatywnych.  Policjant prowadzący śledztwo, oskarżany jest o religijny fanatyzm. Wolne kobiety, wolne życie, wolne wybory. Almodovar stoi po stronie estetyki i afirmacji życia. Należy mu się uznanie za ujęcie tematu, który generalnie „dołuje”, ale dzięki niemu dajemy się przekonać, że może zwyciężyć odwaga, siła woli i humanizm. Pewnie nie przypadkiem Tilda Swinton wciela się też w rolę swojej córki Marthy. Michelle pojawia się w ostatnich scenach filmu i zastępuje matkę, kładąc się na tym samym leżaku, z którego ona korzystała. Coś zawsze przetrwa.