„Nasienie świętej figi” – reż. Mohammad Rasoulof

Trzeba mieć wiele odwagi i poczucia siły moralnej, by nakręcić w Teheranie film, którego tłem są zamieszki wywołane śmiercią Mahisy Amini, która w powszechnej świadomości stała się ofiarą policji obyczajowej. Rok 2022 obfitował w protesty społeczne, starcia z siłami władzy, aresztowania oraz tragiczne ich konsekwencje. Bohaterami filmu Mohammada Rasoulofa są członkowie jednej rodziny. Ojciec – Iman dostaje właśnie upragniony awans, zostaje sędzią śledczym, co otwiera przed nim i jego bliskimi nowe finansowo-bytowe perspektywy. To ich chwyta się żona – Najmeh, marząc o domu z osobnymi pokojami dla córek, czy o nowej zmywarce. Dla 21-letniej Rezwan i 17-letniej Sany oznacza to jednak konieczność poddania się surowszym, obyczajowym zasadom. Niewłaściwe zachowanie, czy zdjęcia wrzucane do sieci, mogą popsuć karierę ciężko pracującego ojca. Dla Najmeh problemem jest nawet pojawienie się w domu przyjaciółki Rezwan, która potrzebuje noclegu przed otwarciem akademika. Awans Imana szybko okazuje się cięższym wyzwaniem, niż się spodziewał. Od samego początku dostaje od prokuratora sprawy wyroków śmierci w postępowaniach, z którymi nie miał nawet szans się zapoznać. Sumienie mówi Imanowi i Najmeh, by nie przedkładać kariery ponad uczciwość, ale pragnienie awansu, na który Iman pracował 20 lat, zagłusza dylematy. Świat córek jest inny. Koleżanka Rezwan zostaje poważnie ranna podczas zamieszek na uczelni. Dziewczyny widzą w mediach społecznościowych filmiki z zamieszek i konfrontują je z telewizyjnymi przekazami. Narasta w nich niezgoda, Rezwan ośmiela się dyskutować z rodzicami i zaprzeczać ich słowom. Na dodatek Iman spostrzega pewnego ranka, ze zniknął jego służbowy pistolet. Zaczyna dochodzenie we własnym domu, a następnie - za radą kolegi z pracy - sięga po wsparcie znajomego śledczego. Ta historia przybiera coraz gorszy obrót. Religijny Iman zaczyna żyć w coraz większym stresie, a nawet w strachu. Jego żona jest rozdarta pomiędzy miłością do córek, a szacunkiem i oddaniem wobec męża. Rezwan i Sana są coraz bardziej przerażone i zdeterminowane do oporu. Ten film, wypełniony autentycznymi, amatorskimi filmikami, działa na emocje. Reżyser został zresztą skazany na baty i musiał uciekać z kraju. Finałowe sceny rozgrywane na ruinach opuszczonego miasta, są symboliczne i wymowne. To jest też film o świecie mężczyzn i świecie kobiet. Za Imanem stoi praca, posłuszeństwo i pobożność. Kobiety chcą życia rodzinnego, ale też chcą móc regulować brwi, farbować włosy, czy malować paznokcie. To zupełnie różne perspektywy, ale nie należy szukać prostych porównań. Podczas dyskusji przy stole, ojciec argumentuje swoje racje pracą przez 20 lat na rzecz państwa, a córka tym, że ludzie mają prawo normalnie żyć. Dla ojca niezakrycie włosów jest równoznaczne z nagością, dla córki reżimowy świat jest po prostu kłamstwem. Duże wrażenie robią przemiany Imana i Najmeh. Pod paroma względami od początku, do końca tej historii jest naprawdę długa droga.