„Scheda” – reż. Anna Kazejak

Kolejny serial kryminalny, uwikłany w rodzinne tajemnice, ograny skandynawskim okiem kamery, w którym Bałtyk nie kojarzy się bynajmniej z wakacyjnym wypoczynkiem. Historia rodziny Mrozów, której nestor – Jan „Johnny” był szanowaną i budzącą respekt postacią w miasteczku – skupia się na niewygodnym podziale rodzinnego majątku i wewnętrznych konfliktach niszczących rodzinę. Z trojki rodzeństwa wszyscy potrzebują pieniędzy. Paweł dla kariery politycznej i spełnienia obietnic wyborczych, Hanka dla utrzymania upadającej firmy rybackiej, a Maciek, by spłacić długi i uratować własną głowę. Z tym ostatnim jest najtrudniej. Wierzyciele wysłali już nieprzyjemnego „egzekutora”. Gdy „Johnny” umiera, okazuje się, że wszystko zapisał… nieletniej wnuczce – córce Maćka. Poza potrzebami finansowymi, każde z rodzeństwa ma problemy rodzinno-uczuciowe. W tle są traumy wyniesione z domu, w którym „Johnny” rządził twardą ręką. Jedni próbowali się dostosować, inni się buntowali. Efekt okazał się dość zaskakujący – przynajmniej do czasu rozwiązania zagadki, dotyczącej przyczyn nagłej zmiany w testamencie. W tym serialu jest też ciekawy wątek związany w osobą podrzędnego urzędnika skarbowego, który prowadzi postepowanie w sprawie odszkodowania. Jego niepozorna, nieco ekscentryczna postać, dodaje tej historii ciekawego smaku. Na pewno nie jest to rola w stylu skandynawskich kryminałów -bardziej niektórych amerykańskich produkcji. W czapce-uszatce, zakatarzony, przepraszający, ale dociekliwy, staje się trochę „game-changerem”. Oglądanie siedmiu odcinków w tygodniowych odstępach nie jest wygodne. Widz musi czekać na ciąg dalszy, więc trzeba się starać, by utrzymać go w stanie zainteresowania. Mamy tu zatem trochę zwrotów akcji i pewnego rodzaju zaskoczeń. Jest nawet wieloryb na plaży. Moim zdaniem „Scheda” to kolejna, przyzwoita krajowa produkcja. Szkoda tylko, że w kolejnych serialach wciąż oglądamy tych samych aktorów – w zależności tylko, czy to stajnia Netflixa, czy HBO.